Rinkle Kumari Letter to the Mother!!! ها! تون منهنجي ساهه ۾ اڄ به آهين...!

Rinkle Kumari Letter to the Mother!!!
ها! تون منهنجي ساهه ۾ اڄ به آهين...! 
وينگس

ڪاش!
مان جنم نه وٺان ها،
هي زندگي منهنجي حصي ۾ آئي،
ڇا مان صرف آذاب سهڻ لاءِ دنيا ۾ موڪلي ويس؟
جيڪو ڪجهه منهنجي ڪنن تي پيو،
مان هر هڪ لفظ تي ايمان آڻي،
دل کي سمجهائڻ ۾ پئجي ويس ته نه ائين ناهي،
هي سڀئي ڪارا ڪڪر هڪ ڏينهن هٽي ويندا،
هڪ ڏينهن کليل آسمان هيٺان تون ۽ مان آزاد پکين جيان پَرَن کي هوائن جي لهر تي ڇڏينداسين،
هي ناانصافي ۽ اڻبرابر صرف ڪجهه پلن لاءِ آهي،
مون کي اهو ئي ٻڌايو ويو هو،
پر سڀ ڪوڙ ۽ دوکو آهي،
هي جيڪو ڪجهه پاٽ پڙهايو پيو وڃي،
سچائي سان ڏسو ته ان جو وجود ڪٿي به نه ٿو ملي،
وقت جي ڪٽهڙي ۾ مون کي گهليو ويو آ،
مون کان سوالن مٿان سوال ڪيو وڃي ٿو،
اڄ مان به هڪ سوال ڪرڻ چاهيان ٿي،
ڇا هڪ عورت جي روپ ۾ پيدا ٿي مون گناهه ڪيو؟
ڇا خوابن کي پنهنجي دنيا ۾ آڻي گناهه ڪيو؟
اڙي! مون وري وڏي غلطي ڪئي، پنهنجي دنيا نه پر توهان جي دوکيباز دنيا ۾ مون خواب ڏسڻ جي وڏي تاريخي غلطي ڪئي آهي،
جنهن سماج ۾ انصاف ۽ برابري سان گڏ سچائي جي ڪا جڳهه ئي ناهي، اتي پيار ۽ اصولن جهڙا لفظ کوکيلا لڳن ٿا،
انهن لفظن ۾ روح جو وجود ئي ناهي،
پوءِ ڇو منهنجي ڪنن تائين توهان انهن لفظن کي پهچايو؟
جتي مان ئي گناهگار هجان،
جتي مون کي سرعام سماج ۾ ائين گهليو ويو،
جيئن ڪجهه صديون پهريون حضرت عيسيٰ کي گهليو ويو،
ڪاش!
مان جنم نه وٺان ها،
ڪاش! مان هي هيڏو سارو ڪوڙ تي ٻڌل دوکيباز جهان نه ڏسان ها،
اسان جن جنم وٺي، ظلم جا ڦٽڪا پاڻ تي جهليا،
۽ پوءِ به ڪٽهڙي ۾ بيهاري چيو ويو،
تون وڏي ڏوهاري آهين،
ها....ها...ها.... مان وڏي واڪي چوان ٿي ته مان ڏوهاري آهيان،
ڇو جو مان جنم ورتو،
منهنجو جنم وٺڻ ئي وڏو گناهه آهي.
ڪاش! ائين ٿئي ها،
ته مان جنم نه وٺان ها. (هلينا)
مون کي سمجهه ۾ نه ٿو اچي ته مان جيڪو ڪجهه توڏانهن لکي رهي آهيان ڇا مان اهو ايمانداري سان قلم بند ڪري سگهندس؟ 
منهنجي پياري امان تون کي خبر به آهي ته مان توکي ڪيترو ياد ڪندي آهيان تنهنجون سڀئي خوبصورت ڳالهايون ۽ آکاڻيون جن ۾ هميشه برائي جو خاتمو ٿيندو آهي، جڏهن ته حقيقي زندگي ۾ ائين ناهي. ان جو مون کي تجربو چڱي طرح ٿي چڪو آهي. تون مون کي هميشه دڙڪا ڏئي ڪري چيو ته مان اڃان ننڍڙي آهيان. پر اڄ اچي ڪري مون ڏس ته وقت جي بيرحم لهرن مون کي ڪيترو وڏو ڪري ڇڏيو آهي.
انسان صرف عمر سان وڏو ناهي ٿيندو پر زندگي جي جهول ۾ ملندڙ غم ۽ ناانصافيون زندگي کي اهو سڀ ڪجهه سيکاري ڇڏن ٿيون جيڪو اسان عمر سان گڏ نه ٿا سکون.
تنهنجي رنڪل گهڻي تبديل ٿي چڪي آهي، مون زندگي ائين نه سچيو هو ته مون سان ائين به ٿيندو ۽ نه ئي تون ڪڏهن ٻڌايو ته زندگي جي ٻيڙي ڪڏهن ڪڏهن بيرحم لهرن جي ور به چڙهي ويندي آهي. 
امان! مون کي جڏهن گهر مان کنڀيو ويو هو ان وقت مون تون کي رڙيون ڪري سڏ ڪيا، پر ان وقت تون ڪٿي هوئينءَ؟ جڏهن مان پهرين تون کي سڏ ڪندي هوس ته تون هڪ ئي سڏ ۾ جواب ڏيندي هوئينءَ پر جڏهن مون کي تنهنجي سخت ضرورت هئي ان وقت تون ڪٿي هوئينءَ؟
منهنجي رڙين تي ڪير به نه آيو؟ ۽ پوءِ مان مسلسل رڙيون ڪئي ڪندي رهيس، هاڻي مون کي پورو يقين ٿي چڪو آهي ته تنهنجي دنيا کي اکيون، ڪنن ۽ دل ناهي. جيڪڏهن انهن وٽ اهي هجن ها ته منهنجي تڪليف کي محسوس ڪن ها. پر ڪنهن به ڪجهه نه چيو. هن سڏي سفر ۾ مون ڇا مليو؟ 
اهو هڪ ڪاغذ تي لکڻ منهنجي وس کان ٻاهر آهي گهٽ ۾ گهٽ هاڻي ايتري سگهه بچي ناهي جو انڌن، ٻوڙن ۽ گنگن آڏو ڪاغذ ذريعي دانهه ڏيان. 
پياري امان! مون کي تڪليف ۽ ڏک ان وقت ٿيو هو جڏهن منهنجي ڪنن تي آواز پيا ته يقينن ڪٿي نه ڪٿي منهنجو به قصور هوندو؟ ڪٿي مان به ڏوهاري هوندس؟ 
مون کي خبر ناهي ڪنهن ڪيئن منهنجي لاءِ جملا ڳالهايا هوندا؟ پر مان ڏوهاري ۽ قصور وار ڪيئن ٿيس؟ ها .. ها .. مان غلطي تي آهيان منهنجو قصور اهو آهي ته مان تنهنجي ڌيءَ رنڪل ڪماري آهيان، منهنجو قصور اهو آهي ته مان هڪ غريب ۽ هندو ناري آهيان، انهن سڀني کان مٿي ته مان هڪ عورت آهيان پوءِ مان ئي ڏوهاري ٿيس. جيڪڏهن اهو منهنجو ڏوهه آهي ته پوءِ ان ۾ منهنجو ڪهڙو قصور؟ 
مان هميشه اهو سوچيو هو ته هن سماج ۾ اسان (نارين) لاءِ ڊگهي فهرست وارا سوالنامه هوندا آهن ۽ هڪ مردن لاءِ ڪجهه به نه. 24 فيبروري کان وٺي هينئر تائين مون تماشو بڻايو ويو؟ ايتري تذليل ٿيندي مون ان جو اندازو نه هو هڪ ناري هجڻ جو مون کي قيمت ادا ڪرڻي پئجي رهي آهي. ڪنهن به انهن کان سوال نه ڪيو ته تون ڪنهن جي گهر جي ناري تي نظر ڇو رکي؟ تون ان کي گهر مان ڪنهن جي چوڻ تي کنيو؟ 
پر جڏهن به سوال ڪيو ويو ته اهو ڇا مان فريال شاهه يا رنڪل ڪماري آهيان؟ 
امان تون کي ياد آهي جڏهن مون کي تون ٻڌايو هو ته عورت هڪ ديوي ماتا آهي، ان کي وڏو مرتبو هجڻ سان ۽ ان جي پير هيٺان جنت آهي، اڄ ڏسي وٺ ته جنهن جي پيرن هيٺان جنت آهي اهي ڪيتري نه عورت جي نيلامي لڳائي رهيان آهن، ڇا اهي عورت جي نيلامي لڳائن پيا يا پيرن هيٺان موجود جنت جي جي لڳائي رهيا آهن؟
عورت لاءِ چيل سڀئي ڳالهايون مون لاءِ هڪ Joke کان مٿي ڪجهه به ناهي، هاڻي امان تون ڪنهن کي اهڙو ڪجهه به ٻڌائجانءِ ته هن سماج ۾ انصاف لاءِ نالي ڪا شيءِ موجود آهي. آسمان هيٺان صرف دوکيبازي ۽ ناانصافي سان گڏ ڪوڙ منهن مٿي ڪري گهمي ٿو، رهي ڳالهه سچائي ۽ انصاف جي اهي ڪڏهن به هن دنيا ۾ وجود رکن ئي نه ٿيون. 
مون لاءِ سچائي ۽ انصاف اهي سڀئي ٻئي مخلوق جا لفظ لڳن ٿا، جن کي تنهنجي دنيا ۾ آڻي معصوم غريب ماڻهن کي چريو ڪيو وڃي ٿو.
جيئن مان چري ٿي هويس، مون ٻڌايو ويو هو ته چيف آف جسٽس جي شاهي ڪورٽ ۾ ڪنهن جي به ناهي هلندي، ان جي آڏو هن ملڪ جو وزير اعظم هٿ ٻڌي پيش ٿيندو آهي، مجال ٿيندو جو ڪير به چيف آف جسٽس آڏو ڪوڙ ڳالهائي.
امان! تون کي ان جو اندازو ٿيندو ته ان کان پوءِ مان وقت جي هر سيڪينڊ کي ڪيئن پئي گذاريو؟ 26 مارچ جي ڏينهن لاءِ مون ڪيتريون دعائون گهريون، جيڪو ڪجهه مون سان ميرپور ماٿيلو جي پوليس اسٽيشن تي ٿي گذريو، مان ان کي هڪ ڀيانڪ خواب جيان وسارئڻ جي پوري ڪوشش ڪئي ۽ پنهنجن دردن کي گڏ ڪري انهن کي دلاسو ڏيڻ لڳس ته نه نه ائين ناهي توهان سڀني کي جوڙي مان هڪ ٻئي نئين رنڪل پيدا ڪندس، هن دنيا ۾ جنم ڪيترن روپن ۾ ٿئي ٿو هڪ ماءٌ جنم ڏئي ٿي ته ٻيو جنم دردن جو جهان به ڏئي ٿو. 
مان پنهنجن دردن تي پاڻ ئي مرهم رکيم اهو ڄاڻيندي به ته هي سڄو سماج اکين ۽ ڪنن تي هٿ رکي خاموش بيٺل آهي اهي منهنجي لاءِ ڇا ڳالهائيندا؟ جن وٽ گناهگار صرف مان هوس ۽ اهي سڀئي پاڻ وڏا فرشتا هئا، پر مون دل تي هٿ رکي ڪري چيو ته نه مان انهن کي ٻڌائيندس ته سچ هي آهي. ۽ مان پنهنجن زخمي هٿن ۾ اُميد ۽ انصاف جي ديوي آڏو پيش ٿيس، پر انصاف جي ديوي جي اکين تي پٽي ٻڌل ڏسي مون اُميد کي اندر ٻاهر ڪڍڻ جي ڪوشش ڪئي ته جنهن جون اکيون ئي پٽي سان بند ڪيون وڃن ان جا ڪن به ته بند ڪرائي سگهجن ٿا. 
پر مان تڏهن به ڪوشش ڪري سچ ڳالهايو ۽ رڙيون ڪري پنهنجي لاءِ انصاف پينئڻ لڳس موٽ ۾ مون کي ڇا مليو؟
هاڻي ته مون کي شڪ ٿيڻ لڳندو آهي ته ڇا هن سماج ۾ انسان ۾ رهندا آهن؟ ڇا اهي سچ ۽ ڪوڙ جي پرک رکن ٿا؟
مون ڪٿي به اهڙو آواز نه ٻڌو جنهن ڪوڙ کي ڪوڙ چيو هجي، ايستائين جو گهڻن اهو چئي ڏنو ته مان هندو مذهب مان آهيان ۽ ذات پات جي مسئلن ڪري اسان ناريون گهرن مان نڪري شادي ڪنديون آهيون.
امان مون کي اهو سڀ ڪجهه ٻڌندي ايترو افسوس ٿيو ۽ ان کان وڌيڪ مون کي تو تي رحم اچڻ لڳو ته هڪ ماءٌ جي پرورش ۽ ان جي ممتا جي ايتري حد تائين تذليل ڪئي ويندي؟ تون يقين ڪر مان تنهنجي لاءِ ڪجهه نه ڪري سگهيس، تنهنجي تذليل ٿيندي مان نه پئي ڏسڻ چاهي، پر مان ڇا پئي ڪري سگهان؟ انهن ڪيتريون بيبنياد ڳالهيون جوڙي مون مٿان ٿيندڙ ناانصافي کي پردي ڏيڻ جي ڪوشش ڪئي آهي.
مون سمجهان ٿي ته تنهنجي حالت منهنجي پياري جيجل امان ڪيئن هوندي؟ ڇا تون سمجهي سگهين ٿي ته جڏهن تنهنجي مون تي رڙيون پيون هونديون مان ڪيترو نه ٽٽي هوس، پر مان ڇا پئي ڪري سگهيم، تون ۽ مان هن ملڪ جي شاهي ڪورٽ آڏو موجود هياسين، جيڪا ڪنهن به گهرائي سگهي ٿي پر تون ۽ مون کي اهو سمجهڻ گهرجي ها ته ڀل هن شاهي ڪورٽ آڏو ملڪ جي وزير اعظم هٿ ٻڌي اچي. ان جو مطلب اهو ناهي ته ان وٽ تنهنجي ۽ منهنجي لاءِ انصاف ڪرڻ جي سگهه به هجي. تون رڙيون ڪري درد کي آسمان جي ديوتا ڏانهن پهچايو، پر مان ڪيتري نه بي بس هوس ته مان هڪ رڙ به نه ڪري سگهيس، هڪ کي ٻانهه کان جهلي اهو نه چئي سگهيس ته مان سان ڇا ڇا نه ٿيو آهي؟ منهنجي زخمن تي ڪير مرهم هڻندو؟ 
مان ان ڏينهن انصاف جي ديوي کي بس هٿ ٻڌي خاموش ۾ چيو ته تون به ديوي آهين ۽ منهنجي مان به تنهنجي روپ جيان آهي، آخر تون ڪهڙي ديوي آهين؟ جيڪا هڪ ماءٌ جي دانهه تي لڙڪ نه ٿي لاڙي سگهي پوءِ مان پنهنجي اندر کي چيو ته جنهن ديس ۾ ماءٌ جي دانهه تي انصاف جي ديوي لڙڪ نه ٿي لاڙي سگهي ان مان انصاف جي اُميد ڪيئن رکي؟ 
امان! مون مٿان جيڪو ڪجهه به گذري پيو ان مان مون ايترو ئي سکيو ته جنهن سماج ۾ ناانصافي آزاد هجي، اتي هر سلڇڻي ٻائي جي ڌيءَ تماشو بڻائي ويندي.
مون کي توسان ڪا به شڪايت ناهي، پر مان تون آڏو هٿ ٻڌي معافي گهران ٿي ته مان تنهنجي درد تي مرهم نه رکي سگهيم، اي امان! منهنجو روح زخمن ۾ چور آهي، هاڻي جڏهن نوان زخم ملندا به آهن ته انهن کي پنهنجي لاءِ ڪا جڳهه ناهي ملندي پر اهي پنهنجي جڳهه وري به ٺاهي وٺندا آهن.
امان! ڪڏهن زندگي ۾ مونسان ضرور ملاقات ڪجانءِ ته پوءِ مان تون کي ٻڌائيندس ته مون سان ڇا ڇا ٿي گذريو؟ 
۽ مان انصاف لاءِ ٻئي مخلوق جي لفظ کي نه ٿي سڄاڻيان جڏهن انصاف تعصبپرستي ۽ مذهبن جا چوغا اوڙهي بيٺو هجي اهي ڪيئن سچائي جي پرک ڪري سگهندا؟ 
هتي هڪ هندو سنڌي ناري هجڻ ئي وڏو ڏوهه آهي، ها! منهنجي لاءِ هن سماج ۾ غيرت نالي ڪا شيءِ وجود نه ٿي رکي. تون ئي چيو هو ته غيرت مند ڪڏهن به ناانصافي کي برداشت ناهن ڪندا پوءِ تنهنجي ۽ منهنجي ناانصافي تي خاموشي ڇو هئي؟ 
تنهنجي دنيا ۾ اسان جهڙن نينگرين کي صرف ڪٽهڙي ۾ بيهاريو ويندو آهي. 
امان! مان پيڙاهه ۽ ناانصافي کي گهڻو ويجهو ڏيٺو آهي، وقت ڪٿي ڪيئن ٿو بيهي؟ هاڻي مان اُميد جو ڏيئو ٻارڻ ڇڏي ڏنو آهي. بس! وري به تون کي آخر ۾ ايترو چوندس ته تنهنجي تڪليف کي هر وقت مان محسوس ڪندي آهيان، هن سڄي دنيا ۾ تنهنجو تصور ئي منهنجي ڏک کي سهارو ڏيندو آهي. جيڪڏهن ان ڏينهن مان ڪجهه به ڳالهايان ها ته اهي سڀئي ملي ڪري مون کان تنهنجو سهارو کسي ڇڏين ها پوءِ هي سماج جنهن جي هي سڀئي ملي ڪري هام هڻي رهيا آهن ڪجهه به نه چون ها انهن جي دلين تي چرٻي چڙهي وئي آهي، جنهن کي تنهنجي صدا به رجهائي نه ٿي سگهي.
امان! تون جيڪو ڪجهه مون کي ٻڌايو، تنهنجو سماج ان کان وڌيڪ مختلف ۽ ڀيانڪ نڪتو. 
انهن تنهنجي رنڪل کان سڀ ڪجهه کسي ڇڏيو پر ها! تنهنجي احساس ۽ يادون ڪري به نه کسي سگهيو آهي، هي جيڪا هوا گهلي رهي آهي مان ان کي پيغام ڏيان ٿي ته تون تائين پهچائي ۽ توکي ٻڌائي ته تنهنجي رنڪل توکي ڀاڪر ڀري اهو نه چئي سگهي ته امان اچ ته ٻئي جهان ۾ هلون جتي تون ۽ مون کي انصاف لاءِ هٿ نه جهلڻا پون جتي تنهنجي پرورش تي ڪير سوال نه اُٿاري... امان! ڪنهن ٻئي جنم ۾ ملنداسين پر اهڙي ديس ۾ جنم ڏيجانءِ جتي انسان هجن ۽ انصاف جي ديوي جو اکيون ۽ ڪنن مٿان پٽي ٻڌل نه هجي پوءِ مان جنم وٺندس.
مون کي خبر ناهي مان ڇا ڇا لکيو آهي؟ بس! ايترو چوندس ته امان تون مون کي جنم ڏيڻ دوران درد کي محسوس نه ڪيو پر تون ته منهنجي درد کي به محسوس ڪري رهي آهين.
امان تون منهنجي ساهه ۾ اڄ به آهين، هي ڏور ڪير به ٽوڙي نه ٿو سگهي. انصاف جي ديوي ۾ دل آهي يا نه پر امان! مان اکيون بند ڪري چئي سگهان ٿي ته هڪ ماءٌ جهڙو دل هن دنيا ۾ ڪٿي به نه ملندو.
امان! تون ڪٿي آهين؟ مان توکي ڪيترا سڏ ڏيان ٿي...هر سڏ ڊگهين ڀتين سان لڳي موٽ کائي موڏانهن اچي ٿو.
امان ... تون ... ڪٿي .... آهين؟ 
Veengas@dailyibrat.com

Hindus in Pakistan accuse Muslims of kidnapping teens as wives

Hindus in Pakistan accuse Muslims of kidnapping teens as wives

The girls are forced to convert to Islam, rights groups say. In court, a few wives have chosen to stay with their husbands, but families say they were coerced.

Maharajni Andhrabai holds a photo of Rachna Kumari, her 16-year-old granddaughter, in Jacobabad, Pakistan. “I asked her, ‘Why did you leave us?’ ” the grandmother recalled. “She said, ‘I was forced to.’ She was weeping.” (Alex Rodriguez / Los Angeles Times / March 30, 2012)

JACOBABAD, Pakistan — Rachna Kumari, 16, was shopping for dresses in this city's dust-choked bazaar when it happened.

The man who her family says abducted her was not a street thug. He was a police officer.

Nor was he a stranger. Rachna's family knew and trusted him. He guarded the Hindu temple run by her father, an important duty in a society where Hindus are often terrorized by Muslim extremists, and he had helped Rachna cram for her ninth-grade final exams.

After she disappeared from the market, he did not demand a ransom. According to her family, he had an entirely different purpose: to force her to convert to Islam and marry him.

In a country where Hindu-dominated India is widely reviled as Enemy No. 1, Pakistan's Hindu community endures extortion, disenfranchisement and other forms of discrimination.

These days, however, Hindus are fixated on a surge of kidnappings of teenage girls by young Muslim men who force them to convert and wed. Pakistani human rights activists report as many as 25 cases a month.

Most occur in the northern districts of Sindh province, on the border with India and home to most of Pakistan's 2.5 million Hindus. The Hindu community is shrinking as families flee the area, which is run largely by Muslim feudal chiefs who own vast tracts of farmland and wield wide influence over politics, law enforcement and the courts.

Hindus say the forcible conversions follow the same script: The victim, abducted by a young man related to or working for a feudal boss, is taken to a mosque where clerics, along with the prospective groom's family, threaten to harm her and her relatives if she resists.

Almost always, the girl complies, and not long afterward, she is brought to a local court, where a judge, usually a Muslim, rubber-stamps the conversion and marriage, according to Hindu community members who have attended such hearings.

Often the young Muslim man is accompanied by backers armed with rifles. Few members of the girl's family are allowed to appear, and the victim, seeing no way out, signs papers affirming her conversion and marriage.

"In court, usually it's just four or five members of the girl's family against hundreds of armed people for the boy," says B.H. Khurana, a doctor in Jacobabad and a Hindu community leader. "In such a situation when we are unarmed and outnumbered, how can we fight our case in court?"

Prominent Pakistani Muslims have joined Hindu leaders in calling attention to the problem.

President Asif Ali Zardari's sister, lawmaker Azra Fazal Pechuho, told parliament last month that a growing number of Hindu girls are being abducted and held at madrasas, or Islamic religious schools, where they are forcibly converted. She and other lawmakers have called for legislation to prohibit the practice.

The issue was thrust into the spotlight by the case of Rinkle Kumari, a 17-year-old Hindu girl from the town of Mirpur Mathelo in the southern province of Sindh. The case was one of three that recently went before Pakistan's Supreme Court.

Kumari's parents, who are not related to Rachna's family, allege that five men broke into their house in late February, subdued Rinkle with a chloroform-soaked cloth and took her away. The parents say the girl was forced to convert to Islam and marry Naveed Shah, a neighbor.

Shah contends Rinkle acted willingly.

"She was not forced at all," said Shah's lawyer, Malik Qamar Afzal. "She embraced Islam freely, and afterward agreed to marry."

The day after the alleged abduction and conversion, Rinkle was allowed to meet with her mother at a district court.

"She told me, 'I have been kidnapped and I want to go with you,'" recalled her mother, Sulchani Kumari. "She was sobbing as she told me, 'For God's sake, take me away from that hell.'"


Copyright © 2012, Los Angeles Times

چيف جسٽس صاحب نوٽس وٺندوء؟ رنڪل ڪماري ۽ آشا ڪماري سان ڇا ٿيو؟

چيف جسٽس صاحب نوٽس وٺندوء؟

رنڪل ڪماري ۽ آشا ڪماري سان ڇا ٿيو؟

وينگس

چيف جسٽس صاحب سنڌ توهان کان اهو نه ٿي پڇي ته توهان سنڌ کي سوني پڳ پهرايو ۽ نه ئي سنڌ توهان کان هينئر ڪجهه گهُرَ ڪري پئي ته سنڌ جي ڪالاباغ ڊيم کان وٺي ڪراچي يونيورسٽين ۾ داخلائن جا سمورا مسئلا حل ڪيو، سنڌ توهان کان اهو به نه ٿي پڇي ته توهان 18 اپريل 2012 تي سنڌ جي نياڻين کي ٻڌڻ بينا بندوق جي هيٺان بيان ڇا لاءِ وٺڻ ڏنو انهن کي اوپ ڪورٽ ۾ ڇو نه ٻڌو ويو؟
سنڌ هاڻي پنهنجي حيثيت ڄاڻي ورتي آهي هن رياست ۾ انصاف سڀ لاءِ برابر پر سنڌ ۽ بلوچستان لاءِ انصاف ناهي اتي سڀ ڪجهه تبديلي ٿي وڃي پيو.
سنڌ سان ڪيتري ناانصافي ٿيندي آئي آهي جيڪڏهن سنڌ پنهنجي ناحق جو ڪيس هلائي ته شايد اهڙي ڪا ڪورٽ هجي جيڪا سنڌ جي درد کي ٻڌڻ جي سگهه رکي سگهي.
سنڌ درد برداشت ڪيو ۽ هي ٻه اکر لکڻ تائين سنڌ برداشت ڪري رهي آهي.
سنڌ توهان جو قميتي وقت وٺڻ لاءِ گهڻي معذرت خواه آهي ۽ هٿ ٻڌي معافي گهري پئي ته جيڪڏهن توهان انصاف پسند اعليٰ معتبر چيف جسٽس جي شان ۾ ڪا گستاخي ٿي وڃي ته معاف ڪجو جيتوڻيڪ پاڻ کي سو فيصد يقين آ ته اسان توهان جي شان ۾ ڪجهه نه ڳالهائي سگهنداسين پر توهان جي شاهي ڪورٽ مان 18 اپريل 2012 تي هندن نارين جي ڪيس سان جيڪو ڪجهه ڪيو ويو هاڻي اهو تاريخ جي سيني ۾ ائين رهندو جيئن رنڪل ۽ آشا ڪماري پڻ لتا جي مائيرن جي سينن ۾ کاٽ هڻي رهندو. جڏهن جڏهن انصاف ۽ حقن جهڙا لفظ انهن جي ڪنن تي پوندا اهي پهرين توهان کي ياد ڪنديون جڏهن توهان انهن سان انصاف ڪرڻ پري جي ڳالهه رهي انهن کي توهان ٻڌڻ به پسند نه ڪيو.
پر توهان جي فيصلي ۽ حڪم تي انهن هر قدم تي ايمانداري سان پروي ڪئي جڏهن ته ٻئي ڌر توهان جي فيصلي جي ڀڃڪڙي ڪندي رهي، اڄ هي سڀ ڪجهه لکڻ جو مقصد ته توهان نوٽس ۾ آڻيون جيتوڻيڪ ايترو ضرور يقين آهي ته توهان کي ان بابت سڀ خبر هوندي جيڪو ڪجهه اسان توهان کي ٻڌائڻ وڃي رهيا آهيون، ٻيو وري هي ڳالهه آن دي رڪارڊ هجي ته توهان جي حڪم جي توهين ڪئي وئي پر توهان ان توهين تي نوٽس نه وريو، ائين ڇو ماءِ لارڊ؟ ائين به ٿي سگهي ٿو توهان کي خبر نه هجي ان ڪري توهان جي نوٽس ۾ ڳالهه آڻڻ انتهائي ضروري آهي.
26 مارچ فيصلي مطابق ته رنڪل ڪماري دارا العمان ۾ رهندي ۽ هن سان ڪير به نه ملندو. رنڪل ڪماري جي ماءُ ۽ مامي راج ڪماري توهان جي حڪم جو احترام ڪندي رنڪل سان نه ملايا. پر توهان جي حڪم جي توهين ڪئي وئي، رپورٽ موجب ته دارالمان جي سپر وائيزر جي مدد سان نويد شاهه جي رنڪل ڪماري سان اڍائي ڪلاڪ ملاقات ڪرائي وئي، ذريعن موجب نامعلوم ماڻهو رنڪل سان ملڻ آيا ۽ اهي ماڻهو رات جو لاڳيتو 4 ڏينهن دارالمان ۾ رنڪل سان ملڻ لاءِ ايندا هئا ۽ کيس ڌمڪايو ويو ته جيڪڏهن هن نويد شاهه جي حق ۾ بيان نه ڏنو ته کيس به قتل ڪيو ويندو ۽ پوري خاندان کي به، رنڪل کي ڌمڪايو ويو ته هو سپريم ڪورٽ ۾ پنهنجو بيان تبديل ڪندي.
ڇا ماءِ لارڊ توهان ان تي نوٽس وٺندوء ته انهن توهان جي فيصلص جي توهين ڇو ڪئي؟ جڏهن وزيراعظم کي توهين عدالت ڪيس ۾ گهرايو وڃي ٿو ته پوءِ ڇا نويد شاهه ۽ اهي 4 نامعلوم ماڻهو وزيراعظم کان وڏي حيثيت رکندڙ آهن؟
ايترو ئي نه پر آشا ڪماري لاءِ پئسه ورتا ويا ڇا اها خبر توهان جي نظر مان نه گذري.
آشا ڪماري جي ڀيڻ توهان شاهي عدالت ٻاهريان بيهي ڪري چيو ته اسان سڄو ڏينهن بک تي آهيون ۽ اڄ اسان ان اُميد سان هتي آياسين، جيئن اسان سان انصاف ٿي سگهي، پر هن جج پئسه ورتا آهن ۽ اسان سان انصاف نه ڪيو. هاڻي اسان سڄي زندگي ڪيئن گذارينداسين؟
چيف آف جسٽس صاحب جيڪڏهن ملڪ جي صدر آصف زرداري کان مک به ماري وڃي ته توهان ان تي نوٽس وٺو ٿا پوءِ هن هيڏي وڏي ڪيس ۾ جتي توهان جي ڪيس جي توهين ٿئي ٿي اتي نوٽس ڇو نه ورتو ويو، سنڌ هن فيصلي کي انصاف جي بنياد تي ڪيئن ڏسي جڏهن هن جي هر پاسي ۾ ناانصافي ملي ٿي.
آشا ڪماري جي ڀيڻ جو بهادراڻو بيان تي هن ملڪ جو نظام انصاف ڪندي ان ننڍڙي ٻارڙي کي تسلي ڏيندوء ته هتي به تنهنجي لاءِ انصاف آهي.
چيف جسٽس صاحب توهان اسان کي واضح ڪريو ته ڇا هاڻي جيڪو به اغواه ۽ ان سان ڏاڍ ٿئي پوءِ اهي مذهب جو سهارو وٺن ته توهان انهن کي ائين ئي آزاد ڪندو ۽ توهان توهين عدالت تي نه نوٽس نه وٺندوء؟

published in Daily ibrat on 21 April 2012 in News Review Section